Stato de la projekto

Antaŭ unu monato, mi publikigis la unuan afiŝon anoncante la kreon de tiu ĉi blogo kaj la lanĉo de projekto de revuo. En tiu afiŝo, mi anoncos kie mi estas en tiu laboro, kiuj estis miaj atingoj, miaj elreviĝoj kaj kion mi celas fari en la venontaj semajnoj. Mi ne promesas ke mi faros tion ĉi ĉiumonate, sed mi provos tion agi sufiĉe ofte.

Pri la revuo mem, mi ne multe progresis, sed ja tio estis antaŭvidebla. Mi tutcerte ne pensis ke la unua numero de Sentabue estos publikigata en junio! Mi ĝis nur ricevis nur unu tekston por publikigi, kaj du promesojn. Estas bone! Sed mi bezonas ankoraŭ pli da tekstoj, kaj pli da promesoj. Mi volas tion diri: se vi ŝatus verki aŭ traduki, sed ne scias ĉu vi havos la tempon aŭ kapablon, verku retmesaĝon al mi. Se mi povas helpi, mi ja helpos, kaj alie simpla retmesaĝo dirante “mi eble verkos ion” ne devontigos vin sed helpos min konservi mian volon labori por Sentabue. Nepre faru do. Alie, iu ankaŭ proponis sin kiel provlegiston; mi ĝojas kaj dankas lin aparte.

Tiun unuan monaton mi pasigis ĉefe provante reklami la revuon. La blogo nun estas ligita ĉe Maklerejo kaj Studio (dankon al la prizorgantoj de tiuj du retpaĝaroj!); mi krome verkis anoncojn ĉe Medium (kun malmulte da sukceso) kaj la Esperanto-Redditero (kun pli da sukceso), kaj ankaŭ en la diskutlisto “Per Esperanto Literaturo” (kun netaksebla sukceso, sed interesaj respondoj). Mi vidis en la statistikaĵoj de WordPress ke multaj vizitis la blogon alklakante ligilon en Facebook. Mi ne sukcesis krei Facebook-konton, do mi ege dankas tiun, kiu reklamis la blogon sur tiu gravega socia reto (mi ne trovis la mesaĝon, do mi ne scias kiu tion faris). Mi instigas vin ĉiujn, karaj apogantoj de Sentabue, agi same. Mi ne povas reklami ĉie.

Jen mi tuŝas miajn problemojn. Mi taksas grava mian inkognitecon (mi klarigis kial aliloke en tiu blogo), kaj ŝajnas ke malfacilas krei kontojn ĉe Facebook (kiun persone mi ege ŝatas kaj uzadas) kaj Twitter anonime. Mi provos tamen sukcesi, ĉar Facebook estas bona loko por disvastigi projekton (se iu volas krei konton por mi, mi estus ege dankema; skribu al mi se vi akceptus tion fari!).

Kie ĉiuj tiuj streĉoj kondukis la projekton? Kiel mi jam diris, kun unu teksto, du promesoj de teksto kaj unu provlegisto, la unuajn paŝojn Sentabue jam paŝis. Pli kaj pli da Esperantistoj ĉiutage lernas pri tiu projekto. Preskaŭ ducent malsimilaj vizitantoj vizitis la blogon, do ŝajnas esti publiko. Mi do kontentas pri la komenco de la projekto, kaj pri ĝia nuna farto. Sed ja mi konscias ke la laboro estas ankoraŭ granda antaŭ ni!

Plia defio: ĉeesto de virinoj

Lanĉi ĉi tiun revuon estas malfacile. Mi ja sciis tion kiam mi decidis eklabori por Sentabue, kaj, estante pragmata, mi pretas lasi flanken protempe kelkajn ideojn. Kiam la revuo estos firme lanĉita, estos veninta la tempo por aldoni detalojn.

Sed unu el la faktoj pri kiuj mi ne volas cedi estas la diverseco de Sentabue. Ĉiu povu pulikigi en ĝi, kaj ĉiu povu trovi legaĵojn en ĝi kiuj kongruas kun siaj gustoj. Pro tio, mi decidis publikigi eĉ aĵojn kiujn mi ne ŝatas, kondiĉe ke ili estas verkitaj en ĝusta Esperanto (kaj mi pretas provlegi aŭ provlegigi tekstojn en kiuj estas eraroj). Ne hontu pri viaj plej malkonfeseblaj fantasmoj, kaj verku! Nek hontu pri viaj plej komunaj deziroj, kaj verku! Ĉiam verku aĵojn pri kiuj vi fieras.

Kaj en tiu diverseco, io ŝajnas al mi grava. Mi volas ke ankaŭ virinoj, kiujn oni malpli ofte vidas en la erotikaj retpaĝaroj, publikigu en kaj ĝuu la legon de Sentabue. Mi invitas do vin, Esperantistinoj el la tuta mondo, patopreni. Virinigu la ege tro virecan mondon de la erotikaj rakontoj! Tiel, Sentabue estos ekvilibra, kun virecaj kaj virinecaj partoj. Kaj ĉiu trovos ion ĝuinda por li aŭ ŝi en ĝi (viroj povas ŝati ankaŭ virinecajn aĵojn, kaj inverse). Mi scias ke tio estas plia defio, ĉar la du komunumoj (Esperantujo kaj la komunumo de la ŝatantoj de erotikaj noveloj) estas malfeliĉe sufiĉe virecaj. Do la kruciĝo de la du komunumoj estus tute logike ankoraŭ pli vira… Sed kontraŭ tio mi lukti volas.

Nu, ĉu vi estas nova aŭ malnova Esperantisto, ĉu vi estas viro aŭ virino (aŭ io alia), ĉu vi estas samseksemulo aŭ malsamseksemulo (aŭ ambaŭseksemulo), ĉu vi ŝatas la plej normalajn aferojn aŭ la plej strangajn, ĉu vi ofte verkas aŭ verkas la unuan fojon, ĉu vi estas tio aŭ tio alia ne gravas. Verku por Sentabue, surpaperigu (aŭ pli ĝuste, surekranigu) viajn dezirojn kaj fantasmojn. Kaj, kune kaj diverse, ni kreos belan erotikan revuon pri kiu Esperantujo fieru. Kune kaj diverse.

Kialo de mia inkogniteco

Kvazaŭ ĉiu kiu respondis al miaj unuaj proponoj de partopreno, la kontraŭuloj samkiel la subtenantoj, rimarkis ke mi inkognite verkas. Mia inkogniteco estas totala ĉar mi eĉ ne pulikigas la nomon de mia lando. Ŝajnas ke kelkaj estas ĝenataj de tio.

Eble estas kultura problemo. Ja inkognite oni povas fiagi. Kaŝante sian nomon, homoj insultas, kalumnias, mallaŭdas aliajn. Ekde la disvastigo de la interreto, tiaj sintenaĉoj ja multobliĝis. Mi do povas kompreni ke, ekzemple, iu kiu suferis pro kalomnio farita de kaŝnomemulo malbone reagas kiam alia persono kiu kaŝas sian indentecon parolas al li aŭ ŝi.

Sed la inkogniteco ne estas malbona nur per si mem. Estas la uzo de la inkogniteco kiu povas esti bona aŭ malbona. Mi petas al vi juĝi min ne pro la fakto ke mi ne publikigas mian nomon, sed laŭ miaj agoj. Jen por konvinki vin kelkaj kialoj.

Unue, mi ne estas famulo. Eĉ se mi konfesus ke mi nomiĝas Vladimir Kreml aŭ Donald Whitehouse, kio ŝanĝiĝus? Vi neniam aŭdis mian nomon. Kaj kial koni mian landon? Ni ja ĉiuj estas Esperantistoj, tio sufiĉus. Mi ankaŭ volas esti redaktisto perfekte neŭtra, kiu ne enirigas siajn personaj preferojn aŭ opiniojn en la revuon. Agante simple kiel “la redaktisto”, mi iĝas posteno, ofico. Mi volas agi kiel servanto por la revuo, mi ne volas agi kiel naciano kun preferoj. Eĉ ĉu mi estas samseksemulo aŭ malsamseksemulo ne estus konata de la legantoj. Tial mi elektis ne adopti kaŝnomon: vi ne bezonas vidi pli ol miajn agojn por scii ĉu mi estas bona aŭ malbona redaktisto.

Vi ankaŭ sciu pri mi ke mi estas diskreta kaj ne ŝatas esti la centro de la atento. Mi ŝatas la liberecon kiun mi havas interrete dank’ al la inkogniteco, en kaj ekster Esperantujo. Mi ne malbone uzas ĝin, nenio kion mi faras estas kontraŭleĝa aŭ kontraŭmorala (laŭ mia kompreno de moraleco), sed mi sentas min pli libera kaŝnome. Kial tiu volo depreni tion al mi?

Fine, memkompreneble, la temo de tiu revuo postulas silentemon. En kelkaj landoj, tia literaturo estas simple malpermesita. Mi imagas ke se Esperantisto el iu el tiuj landoj volus kontribui, li aŭ ŝi juste petegos inkognitecon. Kaj mi emas pensi ke li aŭ ŝi pli fidos iun, kiu mem protektas sian identecon ol iu Vladimir Kreml aŭ Donald Whitehouse kiu disvastigas senĝene sian identecon.

Mi mem ne vivas en tia lando. Tamen, mi havas personan vivon, kaj mi havas emon por erotikaj noveloj. Mi ne volas ke ambaŭ flankoj de mia vivo renkontu. Kaj mi pensas ke tio estas mia rajto, nejuĝebla rajto.

Ĝenerale, mi pensas ke kaŝi sian identecon estas homa rajto. Mia indenteco apartenas nur al mi, kaj neniu rajtas petegi ĝin de mi. Mi esperas ke tiu elekto, kiun mi faris, ne malinstigos aliajn, kiuj povus esti interesitaj de partopreno. Sed mi pretas riski tion.

Kial mi lanĉis tiun revuo-projekton

Mi estas amatoro de erotikaj rakontoj; mi eĉ skribis kelkajn en mia gepatra lingvo, publikigitaj rete. Kaj mi scias ke mi ne estas sola.

En la angla lingvo estas dekoj, se ne centoj, da noveloj publikigitaj ĉiutage. La granda plimulto estas senpage publikigebla kaj legebla en grandaj retpaĝaroj kiel Literotica, ASSTR, Sexstories.com, … Ne ĉiam la historioj bonas (larĝe, ni konfesu!); tamen ja estas ankaŭ multaj bonaj noveloj. Ĉiu gusto povas trovi sian historion: ĉu oni ŝatas romantikajn novelojn kiuj rakontas kiel viro renkontas virinon kaj kiel ili enamiĝas kaj amoras unuafoje? Oni povas trovi tiajn rakontojn! Ĉu vi estas gejo? Legu, ĉiam estas geja parto enla retpaĝaroj! Ĉu oni havas malkutiman, kaj eble eĉ malmoralan fantasmon? Oni senprobleme povas legi historiojn en kiuj tiu fantasmo realiĝas! Kaj se oni bone scias la diferencon inter fantasmo kaj deziro, oni povas ĝui la legon de tre ekstremaj aĵoj. Se ekzemple via fantasmo estas mensa kontrolo, eĉ ekzistas retpaĝaro kun nur historioj kiuj enhavas tiun temon (mcstories.com).

Tiu mondo de la erotikaj noveloj estas libera mondo, en kiu ĉio eblas, en kiu estas loko por ĉiu. Kia maljuĝema komunumo la komunumo de la erotikaĵo-legantoj kaj -verkantoj estas! En nia moderna vivo, tiaj lokoj estas tro raraj. Eĉ se mi malŝatas la grandan plimulton de la publikigataj historioj, ĉu pro la kvalito, ĉu pro la temo, mi ŝatas esti parto de ĝi. En la angla.

Mi komprenas ke tia mondo ne estas por ĉiu. Multaj ne komprenas la diferencon inter deziro kaj fantasmo. Multaj, eble tro influitaj de religiaj pensoj, vidas ĉion seksrilata kiel malbonaĵo. Multaj ne ŝatas legi, aŭ preferas la tuj satigajn pornajn filmojn. Multaj simple fajfas pri ĉio ĉi. Ofte, homoj enestas pluraj el tiuj kategorioj. Tio tute ne gravas: la homaro estas diversa, kaj tio estas bona. Multaj ne ŝatas erotikajn novelojn; kelkaj ja ŝatas. Tiuj kiuj ne ŝatas ne okupiĝu pri tio kion faras tiuj kiuj ŝatas; tiuj kiuj ŝatas ne provu enirigi devige tiujn kiuj ne ŝatas en nian rondon, kaj ĉio glatos.

Nu, mi ĝojas esti membro de tiu komunumo. Sed tristigas min ke en Esperanto, nia kara Internacia Lingvo, tio kvazaŭ ne eblas. Ja ekzistas du aŭ tri erotikaj romanoj ĉu originale verkitaj, ĉu tradukitaj, kiujn oni povas aĉeti papere (ekzemple Vojaĝo al kuniĝo de Darik Otira, publikigita de Mondial). En la reto, bone serĉante, oni trovas interesajn tekstojn (tiuj de Du nudaj amikinoj, la rakonto Nia Masaĝejo elangligita de ĝia aŭtoro, Matthew Vett, …), sed ili malmultas.

Pro kio? Ĉu ĉar Esperantistoj malpli ŝatas erotikaĵojn ol la Neesperantistoj? Mi vetas ke ne. Laŭ mi, ĉefe mankas loko kie la Esperantistaj komunumanoj povus rete sin renkonti. Mi do decidis agi, kaj proponi al la Esperantistaro la kreon de nova reta senpaga revuo kiu publikigos plej ofte eble erotikajn rakontojn en Esperanto.

Mi vidas ĝin kiel spaco de liberec’. Ĉio seksrilata estus akceptita, se ĝi estus bone skribita, sed la diversaj ĝenroj estus klare markitaj por ke la legantoj ne legus ion, kion ili ne ŝatus. En ĝi, oni trovus originalajn rakontojn ja, sed ankaŭ tradukojn, ĉu de la aŭtoro mem (kiel Matthew Vett agis en sia blogo), ĉu de aliulo. Ĉio eblus en ĝi: pro tio mi decidis nomi ĝin Sentabue.

Se vi kundividas mian esperon, algluu viajn fortojn al la miaj. Helpu min krei tiun revuon. Igu Sentabue reala. Por havi pli da informoj, vizitu kaj komentu la blogon, skribu al mi ĉe mia retadreso (sentabue@tutanota.com), kaj reklamu la projekton. Sola, mi nenion sukcesos fari.

Partoprenu!

Se vi, kiel ni, volas ke ekzistu erotikan revuon en Esperanto, sciu ke vi povas helpi nin, diversmaniere.

Unue, la plej simpla metodo por helpi nin estas verki vi mem. Se vi ofte legas erotikaĵojn rete, mi certas ke vi jam pensis fari tion. Ne hezitu, komencu! Se vi bezonas helpon, vi povas skribi al ni (sentabue@tutanota.com). Se vi ne volas/povas krei ion originala, vi povas ankaŭ traduki. Elektu vian plej ŝatatan rakonton kaj traduku ĝin en Esperanto: aliaj povos profiti el ĝi kaj vi mem pli ĝuos ĝin.

Due, se vi ne volas verki, ni bezonas ankaŭ provlegistojn. Se vi havas bonan konon de nia lingvo vi estos ege utila al ni! Se vi volas fari tion, skribu al ni (sentabue@tutanota.com), kaj ni sendos al vi tekstojn, kiujn ni ricevos. Provlegi erotikaĵojn estas io aparta sed ege interesa. Memkompreneble, se estas temoj kiujn vi ne volas legi, simple diru kiujn al ni, kaj ni sendos al vi nur tekstojn kiujn vi ŝatos.

Trie, por ke nia projekto funkciu, ni bezonas legantojn, verkistojn kaj provlegantojn. Do, se vi volas/povas esti nek verkisto nek provleganto, estas alia rimedo por helpi nin: disvastigu la projekton. Parolu pri ĝi en la sociaj retoj (Facebook, Twitter, …), en Telegram, en blogoj kiuj pli/malpli estas ligitaj al erotikaĵoj, ktp.

Kvare, se vi estas ege interesita de tiu projekto, fariĝu membro de la redakta teamo! Ja, tio ankaŭ eblas!

Fine, lanĉi tiun projekton kostos al ni tempon kaj forton. Ne hezitu subteni nin per kelkaj kuraĝigaj vortoj! Komentu la artikolojn de tiu blogo, sendu al ni retmesaĝojn por ke ni sentu ke ni faras ion utilan. Metu ĉiujn demandojn, kiujn vi volus meti.

Ni neniam sukcesos kun nur niaj fortoj. Nenio okazos sen vi!

Bonvenon!

La revuo Sentabue estas onta reta senpaga revuo en Esperanto, kies celo estas publikigi erotikajn novelojn.

Interrete, en multaj lingvoj, ekzistas retpaĝaroj en kiuj ŝatantoj de erotikaĵoj povas senpage publikigi kaj legi fikciaĵojn sekstemajn. En la angla ekzemple ekzistas multe da ili: Literotica.com (kiu fakte estas plurlingva), Asstr.org, SexStories.com estas inter la plej famaj.

Sed en Esperanto, nenio ekzistas. Nu, mi certas ke mi ne estas la nura Esperantisto kiu verkas kaj legas tiajn historiojn! Por ligi nin, mi decidis lanĉi tiun etan revuon. Sed mi scias ke sola, mi nenion sukcesos fari. Pro tio, mi decidis provi allogi la erotikaĵo-ŝatantojn. Se vi volas partopreni la projekton, ĉu verkante ĉu provlegante, ne hezitu skribi al mi, ĉu komentante ion sur tiu ĉi blogo, ĉu skribante al sentabue@tutanota.com. Se vi tion volas, mi promesas protekti vian anonimecon (kaj se vi volas ke eĉ mi ne konu vian identecon, ne hezitu krei novan retmesaĝan konton, tio estas facila kaj senpaga).

Mi esperas ke el tio, multaj Esperantistoj havos plezuron legante novan kaj iom malsimilan revuon.

La redaktisto